Gladio - Tajne Operacje Zimnej Wojny

Gladio - Tajne Operacje Zimnej Wojny
z wiki:

Gladio – tajna struktura bojowa utworzona w łonie wojskowych służb specjalnych we Włoszech, w latach 50. XX w., kiedy to doszło do porozumienia włoskiego wywiadu wojskowego SIFAR z CIA w sprawie amerykańskiego planu „Demagnetize”, w którym postanowiono, że zapobieżenie możliwości przejęcia władzy przez komunistów we Włoszech i we Francji jest celem priorytetowym, co należy osiągnąć przy użyciu wszelkich środków[1]. Struktury Gladio funkcjonowały później w wielu krajach zachodniej części Europy, Grecji i Turcji. Trzonem tej organizacji byli zatwardziali antykomuniści, głównie konserwatyści, także naziści, których zadaniem było zapobieżenie ewentualnej inwazji ze strony ZSRR.

 Osobny artykuł: lata ołowiu.
Gladio miała przeciwdziałać dojściu komunistów do władzy – co było realne w latach 70., gdy elektorat Włoskiej Partii Komunistycznej znacząco wzrósł. Przygotowaniom do prewencyjnego uderzenia w komunistów miała służyć opracowana przez amerykański wywiad „strategia potęgowania napięcia” (ang. strategy of tension) przy pomocy zorganizowanych rzekomo przez europejską skrajną lewicę zamachów terrorystycznych i morderstw, faktycznie dokonywanych przez grupy skrajnie prawicowe. Gladio była też częścią struktury Stay-behind działającej w wielu krajach NATO[2]. We Włoszech miała powiązania z tajną lożą P2, która pod wodzą bankiera i faszysty Licio Gelliego skupiała magnatów władzy ekonomicznej, politycznej i wojskowej. Więziony przez Czerwone Brygady Aldo Moro, przypominając w memoriale kolegom partyjnym różne ciemne sprawy, jako pierwszy wskazał na istnienie Gladio[3].


Afera z Gladio wybuchła w październiku 1990 r., gdy sędzia śledczy Felice Casson ujawnił, że prowadząc przed laty śledztwo w sprawie zamachu z maja 1972 r., w którym zginęło pięciu karabinierów, uzyskał od jednego z zamachowców zeznania wskazujące na równoległą strukturę służb specjalnych podległą NATO. W listopadzie 1990 r. włoski premier Giulio Andreotti, a następnie prezydent Francesco Cossiga przyznali publicznie, że wiedzieli o tajnej organizacji[4]. W tym samym miesiącu włoscy komuniści zareagowali na to wielotysięczną demonstracją, protestując przeciwko istnieniu Gladio i żądając wyjaśnienia wreszcie sprawy masakr, jakie w latach 70. spowodowały zamachy bombowe. Sytuacja ta przyczyniła się do upadku ukształtowanego od czasów powojennych ustroju politycznego oraz związanych z nim partii, a w szczególności Chrześcijańskiej Demokracji i Włoskiej Partii Socjalistycznej[5].

Prywatne drogi w Skandynawii

Dlaczego Stany Zjednoczone powinny przyjąć skandynawskie podejście do dróg prywatnych

Wiele osób postrzega Stany Zjednoczone jako wolnorynkowe państwo kapitalistyczne, a kraje skandynawskie, takie jak Szwecja i Finlandia, jako socjalistyczne ze względu na rozbudowany system opieki społecznej. Jednak w Stanach Zjednoczonych większość dróg, autostrad i innej infrastruktury transportowej jest własnością publiczną i jest zarządzana przez państwo. Tymczasem zdecydowana większość dróg w Szwecji i Finlandii jest zarządzana przez sektor prywatny i utrzymywana przez społeczności lokalne. Analiza szwedzkiego i fińskiego modelu dróg publiczno-prywatnych może dać nam wgląd w to, jak prywatne drogi mogą funkcjonować w Stanach Zjednoczonych.

Dwie trzecie dróg w Szwecji jest zarządzanych prywatnie przez lokalne Stowarzyszenia Dróg Prywatnych (Private Road Associations, PRA). Zrzeszenia te składają się z właścicieli domów, którzy mieszkają wzdłuż prywatnych dróg. Szacuje się, że za drogi o długości 140 tys. kilometrów (ok. 87 tys. mil) odpowiada 60 tys. stowarzyszeń PRA. Chociaż na większości szwedzkich dróg prywatnych nie występuje duże natężenie ruchu, przekazanie dróg sektorowi prywatnemu pomaga rządowi zrekompensować koszty. Rząd współpracuje z właścicielami dróg i stowarzyszeniami w celu subsydiowania kosztów napraw i utrzymania. Około 24 000 PRA otrzymuje dotacje rządowe.

Robert Higgs - 10 argumentów przeciwko zniesieniu niewolnictwa

Autor: Robert Higgs
Źródło: thefreemanonline.org
Tłumaczenie: Luiza Bielińska

Artykuł ukazał się pierwotnie w czasopiśmie „The Freeman” (grudzień 2009, vol. 59, iss. 10), publikowanym przez Foundation for Economic Education.

Niewolnictwo istniało przez tysiące lat we wszystkich społeczeństwach i we wszystkich częściach świata. Wyobrażenie sobie ludzkiego życia w społeczeństwie bez niewolnictwa wymagało nadzwyczajnego wysiłku. Mimo to, zdarzali się niekiedy ekscentrycy, którzy sprzeciwiali się niewolnictwu. Większość z nich argumentowała to moralną potwornością niewolnictwa, którego należało się z tego względu pozbyć. Zwolennicy tego poglądu spotykali się z różnymi reakcjami: od lekkiego rozbawienia po ostrą pogardę, a nawet agresywne ataki. Gdy w ogóle zadawano sobie trud, by wymienić argumenty przeciwko propozycji zniesienia niewolnictwa, głoszono różne poglądy. Oto dziesięć takich argumentów, które napotkałem w literaturze.

1. Niewolnictwo jest rzeczą naturalną. Ludzie różnią się od siebie, tak więc należy oczekiwać, że ci, którzy w pewien sposób są lepsi — np. pod względem inteligencji, moralności, wiedzy, sprawności technologicznej lub zdolności do walki — zapanują nad tymi, którzy są gorsi pod tymi względami. Abraham Lincoln wyraził ten pogląd podczas jednej ze swoich słynnych debat z senatorem Stephenem Douglasem z 1858 roku: „Istnieje fizyczna różnica między rasą białą i czarną, która — jak mniemam — na zawsze uniemożliwi tym rasom wspólne życie na warunkach społecznej i politycznej równości. A jeśli nie mogą one żyć wspólnie na równych zasadach, to musi istnieć podział na lepszych i gorszych. I tak jak inni, uważam, że to rasa biała powinna posiadać dominującą pozycję”.
2. Niewolnictwo istniało od zawsze. Argument ten stanowi przykład błędu logicznego argumentum ad antiquitatem (argument odwołujący się do odległej przeszłości lub tradycji). Jednak często przemawiał on do ludzi, szczególnie tych z konserwatywnym zacięciem. Może mieć on pewną wartość nawet dla niekonserwatystów — a to ze względu na pseudo-Hayekowskie przekonanie, według którego, mimo iż nie rozumiemy, dlaczego niektóre instytucje społeczne nadal istnieją, ich przetrwanie może być solidnie ugruntowane logiką, którą przyjdzie nam zrozumieć dopiero w przyszłości.
3. Wszystkie społeczeństwa na ziemi korzystają z niewolnictwa. Wynika z tego niepisana zasada, że każde społeczeństwo musi korzystać z niewolnictwa. Wielu uznaje wszechobecność instytucji za przekonujący dowód na to, że jest ona niezbędna. Według jednego z wariantów tego argumentu, każde społeczeństwo korzysta z niewolnictwa, gdyż pewne rodzaje pracy są tak ciężkie lub poniżające, że nie podjęłaby się jej żadna wolna osoba — w związku z czym, jeśli nie wykonają jej niewolnicy, nie wykona jej nikt. Według starego przysłowia z amerykańskiego południa ktoś musi być popychadłem, a przecież wolny człowiek takiej roli nie zaakceptuje.
4. Niewolnicy nie są w stanie o siebie zadbać. Pogląd ten był popularny w Stanach Zjednoczonych na przełomie osiemnastego i dziewiętnastego wieku wśród ludzi — wśród których znajdowali się m.in. George Washington i Thomas Jefferson — którzy choć uważali, że niewolnictwo jest moralnie naganne, to jednak posiadali niewolników i korzystali z ich usług, czerpiąc zyski z produktów, które ci „służący” (jak woleli o nich mówić) zmuszeni byli wytwarzać. Okrucieństwem bowiem byłoby wypuścić na wolność ludzi, którzy, w najlepszym wypadku, popadliby najpewniej w ubóstwo i cierpienie.
5. Niewolnicy wymrą bez swoich panów. Jest to skrajna wersja poprzedniego argumentu. Wielu ludzi głosiło ten pogląd nawet po zniesieniu niewolnictwa w Stanach Zjednoczonych w 1865 roku. Dziennikarze z Północy, podróżujący po Południu zaraz po wojnie, donosili, że proces wymierania czarnych — ze względu na wysoki wskaźnik śmiertelności, niski wskaźnik urodzeń i opłakane warunki gospodarcze — rzeczywiście postępował. Według niektórych obserwatorów smutną prawdą było to, że uwolnieni czarni naprawdę byli zbyt nieudolni, leniwi lub niemoralni, by zachowywać się w sposób, który umożliwiłby przetrwanie ich grupie (patrz: Robert Higgs, 1977Competition and Coercion: Blacks in the American Economy, 1865-1914).
6. Pospólstwu gorzej na wolności niż w niewoli. Argument ten zdobył popularność na Południu w dekadach poprzedzających wojnę secesyjną. Jego głównym propagatorem był zwolennik niewolnictwa — pisarz George Fitzbugh. Tytuły jego książek mówią same za siebie: Socjologia dla Południa lub upadek wolnego społeczeństwa (1854) oraz Kanibale lub niewolnicy bez panów (1857). Wydaje się, że Fitzhugh zaczerpnął wiele swoich poglądów od reakcyjnego, rasistowskiego szkockiego pisarza Thomasa Carlyle’a. Określenie „niewolnik pieniędzy” (wage slave) nadal przywołuje echa tego przedwojennego poglądu. W zgodzie ze swoimi socjologicznymi teoriami, Fitzhugh chciał rozszerzyć niewolnictwo w Stanach Zjednoczonych na białą klasę pracującą — i to dla jej dobra!
7. Zniesienie niewolnictwa wymagałoby przelania krwi i wiązałoby się z wieloma okropieństwami. W USA zakładano, że właściciele niewolników nigdy nie oddadzą systemu niewolnictwa bez zaciętej walki. Konsekwencją wojny między Konfederacją a Unią z całą pewnością był rozlew krwi pomijając nawet fakt, że bezpośrednią przyczyną wojny nie było zniesienie niewolnictwa, lecz secesja jedenastu południowych stanów. Wiele osób uznało te tragiczne wydarzenia za potwierdzenie słuszności ich argumentów przeciwko abolicji. Zdecydowanie jednak przeoczyli oni fakt, że wszędzie indziej na zachodniej półki — z wyjątkiem Haiti — niewolnictwo zniesiono bez stosowania przemocy na szeroką skalę.
8. Na wolności byłych niewolników ogarnęłoby szaleństwo. Grabiliby, gwałcili i siali zniszczenie. Tym samym, utrzymanie społecznego porządku wyklucza zniesienie niewolnictwa. Południowcy żyli w strachu przed powstaniami niewolników. Ze względu na masowy napływ do kraju pijackich i awanturniczych Irlandczyków w latach 40-tych i 50-tych XIX wieku, mieszkańcy Północy postrzegali w tamtym okresie sytuację w swoim regionie jako wystarczająco nieznośną. Dorzucenie do tego tygla wyzwolonych czarnych, których Irlandczycy generalnie nie lubili, prawie na pewno wywołałoby społeczny chaos.
9. Próby likwidacji niewolnictwa są nierozsądne, utopijne i niepraktyczne. Tylko bujający w obłokach mogliby zaproponować tak niedorzeczne rozwiązanie. Poważni ludzie nie mogą sobie pozwolić na marnowanie czasu, rozważając tak absurdalne pomysły.
10. Należy zapomnieć o abolicji. O niebo lepszym rozwiązaniem jest dbanie, żeby niewolnicy byli wystarczająco najedzeni, ubrani, mieli dach nad głową i od czasu do czasu trochę rozrywki — tak, aby odwrócić ich uwagę od wyzysku, którego są ofiarami, oraz aby skupili się na lepszym życiu, które czeka na nich na tamtym świecie. Nie można spodziewać się uczciwości i sprawiedliwości w tym życiu, jednak wszyscy, a więc także niewolnicy, mogą aspirować do rajskiego życia w spokoju i radości.

Był okres, gdy wiele osób uważało, że co najmniej jeden z przedstawionych argumentów stanowi słuszną podstawę do sprzeciwu wobec abolicji. Jednak z perspektywy czasu, argumenty te wydają się nie do zaakceptowania i mają znamiona racjonalizacji

Dzisiaj, tych samych argumentów, lub bardzo do nich podobnych, używają przeciwnicy innej formy abolicjonizmu: propozycji, żeby znieść rząd, jakim go znamy, czyli monopolistyczną, bezkompromisową władzę sprawowaną przez uzbrojoną grupę, która wymaga posłuszeństwa i płacenia podatków. Myśl tę pozostawiam bez komentarza, by czytelnicy sami osądzili, czy przedstawione argumenty trudniej obalić w tym kontekście niż w związku z propozycją zniesienia niewolnictwa.

http://mises.pl/blog/2011/08/19/higgs-10-argumentow-przeciwko-zniesieniu-niewolnictwa/

Witold Kwaśnicki - Zapomniany podatnik

 Z historii USA można podać przynamniej trzy okresy, kiedy zmniejszeniu stóp podatkowych towarzyszyły znacznie większe wpływy z tytułu płaconych podatków, oraz zwieszone kwoty płacone przez najbogatszych. W latach 1920., po obniżeniu podatków od dochodów osobistych (najwyższych z 73% do 56% w 1922 oraz do 25% w 1925) przychody wzrosły z 719 milionów dolarów w 1921 do 1,164 miliarda dolarów w 1928 roku. Natomiast udział w płaconych podatkach osób najbogatszych (w tamtych czasach zarabiających ponad 50000 dolarów rocznie) wzrósł w tym okresie z 44,2% do 78,4%. Podobnie obniżenie podatków przez prezydenta Kennediego w latach 1960. (np. w 1964 r. opodatkowanie najbogatszych zmniejszono z 90% do 70%, a dochodów najniższych z 20% do 14%) przyczyniło się do wzrostu wpływów podatkowych z 94 miliardów w 1961 roku do 153 miliardów w 1968 roku (czyli o 62%, a po uwzględnieniu inflacji o 33%). W latach 1963-1966 udział najbogatszych w płaconych podatkach wzrósł z 11,6% do 15,1%. Trzecim okresem podobnej sytuacji były lata 1980. W 1982 roku Kongres zaakceptował plan redukcji podatków prezydenta Reagana, obniżył opodatkowanie najbogatszych z 70% do 50% a obciążenie zysków z kapitałów z 50% do 20%. W 1986 roku ponownie obniżył podatek od najwyższych dochodów z 50% do 28%. Po redukcji stóp procentowych suma wpłaconych podatków od dochodów osobistych, w stosunku do 1983 roku, wzrosła o 54% w 1989 roku (o 28% realnie, po uwzględnieniu inflacji). W latach 1981-88 udział 10% najbogatszych Amerykanów w ogólnej kwocie płaconych podatków wzrósł z 48% do 57,2%, a udział 1% najbogatszych wzrósł jeszcze bardziej, bo z 17,6% do 27,5%. 

Wszystko to było możliwe dzięki przyspieszonemu wzrostowi gospodarczemu i wzrostowi zarobków obywateli jaki wystąpił po obniżeniu podatków. Jest chyba czymś naturalnym, że jeśli ‘zapomnianemu podatnikowi’ zabierana jest coraz większa cześć tego co wypracuje to zniechęca go to do pracy, a kiedy widzi wyraźną zależność pomiędzy zwiększonym swoim wysiłkiem a zarobkami to pracuje coraz lepiej. W okresie 1913-1921 opodatkowanie najwyższych dochodów w USA wzrosło z 7% do 73%, nie należy się zatem dziwić, że średnia stopa wzrostu w tym czasie wyniosła minus 0,3%. Po obniżeniu podatków w latach 1920., średni wzrost gospodarczy w latach 1921-29 wyniósł 6%. Realna stopa wzrostu PKB w latach 1952-1960 (tzn. przed prezydenturą Kennediego) wynosiła średnio 2,4% rocznie. Po obniżeniu podatków w latach 1960. wzrosła do 4,5% (i był to, do tamtego czasu, najdłuższy, dziewięcioletni okres ekspansji gospodarczej USA). Podobnie było ze wzrostem w okresie prezydentury Reagana, kiedy to okres 1982-1990 znów okazał się kolejnym, najdłuższym okresem prosperity. 

Ta zależność pomiędzy obniżeniem podatków a przyspieszeniem rozwoju gospodarczego tyczy się to nie tylko USA. W dwunastoletnim okresie przed 1984 rokiem Wielka Brytania rozwijała się w tempie 1,2% rocznie. Po istotnym obniżeniu stóp podatkowych w latach 1984 i 1986 gospodarka brytyjska niemal natychmiast przyspieszyła, tak, że średni wzrost w latach 1985-89 wyniósł 4%. W latach 1982-83 Turcja zmniejszyła stopę opodatkowania najniższych dochodów z 40 do 25%, oraz stopę opodatkowania najwyższych dochodów z 75% do 50%. Niemalże natychmiast wzrost gospodarczy skoczył do prawie 7%, by w 1990 osiągnąć 9%. Podobnie Korea, po obniżeniu podatków osiągnęła średnio 9,3% wzrost w latach 1981-89. Przykłady można mnożyć i nie dotyczy to tylko państw rozwiniętych gospodarczo – dobrymi przykładami są Mauritius, Egipt, Jamajka, Kolumbia, Chile, Boliwia, czy Meksyk. 

Analiza rozwoju gospodarczego 23 państw ODCE w latach 1960-1996 wskazuje na istnienie wyraźnej zależności pomiędzy średnią stopą wzrostu gospodarczego a ‘rozmiarem rządu’ (który, określiliśmy jako stosunek wydatków rządu do wielkości PKB). Okazuje się, że każde zwiększenie wydatków państwa (w istocie obciążeń fiskalnych ‘zapomnianego podatnika’) o 10% oznacza spowolnienie wzrostu gospodarczego o 1%. Przy wydatkach ok. 20% można się spodziewać wzrostu PKB na poziomie 5%, natomiast przy wydatkach ok. 45% wzrost będzie już o połowę mniejszy (ok. 2,5%), a przy 60% już prawie pięciokrotnie wolniejszy (niewiele powyżej 1%.) Ktoś mógłby powiedzieć, że przyspieszenie wzrostu o 1% rocznie to niewiele. Będzie miał rację, jeśli myśli się w kategoriach jednego roku, ale jeśli rozpatrujemy rozwój społeczny to powinniśmy go rozważać w okresie dekad, nie lat. Ta z pozoru niewielka, jednoprocentowa różnica w szybkości wzrostu gospodarczego dwóch społeczeństw (będących początkowo na podobnym poziomie rozwoju, np. Niemiec Wschodnich i Zachodnich po II wojnie światowej) powoduje, że po 50 latach poziom życia w tych społeczeństwach różni się o 65%. Warto więc wykorzystać wszelkie możliwości, nawet z pozoru niewielkiego przyrostu stopu wzrostu PKB. 

Japonia jest dobrym przykładem tego, że niskie wydatki stymulują rozwój a wysokie go hamują. W latach 1960 rząd japoński można było nazwać z powodzeniem ‘rządem małym’ (wydatki ok. 17,5%), wzrost gospodarczy w dekadzie lat 1960. wynosił 10,6%. W latach 1990. już tak o rządzie japońskim nie można było powiedzieć, wydatki grubo przekroczyły 30% PKB. Procesowi wzrostu rozmiarów rządu towarzyszył stały spadek szybkości rozwoju – 5,4% w latach 1970., 4,8% w 1980. i 2,2% w latach 1990.
http://kwasnicki.prawo.uni.wroc.pl/todownload/Zapomniany%20podatnik.pdf

Prywatne miasta w Chinach

W książce "Rising private city operators in contemporary China", Jiao i Yu donoszą, że prywatne miasta w Chinach rozwijają się.

...w ostatniej dekadzie nastąpił duży wzrost liczby prywatnych operatorów miejskich (PCO), którzy planują, finansują, budują, obsługują i zarządzają infrastrukturą i udogodnieniami publicznymi nowego miasta jako całości. W odróżnieniu od poprzednich PPP, PCO są wielkim przełomem... zarządzają planowaniem miejskim, rozwojem przemysłu, przyciąganiem inwestycji oraz dobrami i usługami publicznymi. Innymi słowy, tradycyjne podstawowe funkcje władz miejskich są zlecane na zewnątrz, a w konsekwencji w Chinach coraz bardziej widoczna staje się neoliberalna struktura zarządzania miastem.

W nowym modelu biznesowym, China Fortune Land Development Co. Ltd. (CFLD) była bez wątpienia najwcześniejsza i odniosła największy sukces. Zarządza ona 125 nowymi miastami o łącznej powierzchni ponad 4000 km2. Założona w 1998 roku grupa przedsiębiorstw rozrosła się do giganta biznesowego z rocznym dochodem 83,8 mld CNY w 2018 roku. Sprawozdania finansowe firmy pokazują, że roczna stopa zwrotu aktywów netto wzrosła aż o 30% rocznie od 2011 do 2018 roku, co jest najwyższym wynikiem wśród chińskich firm z listy Fortune 500.

Leszek Kołakowski - Czym jest socjalizm?

Czym jest socjalizm?
Powiemy wam, czym jest socjalizm. Ale najpierw powiemy, czym nie jest. A na tę sprawę mieliśmy kiedyś zupełnie inny pogląd niż obecnie.
Otóż: socjalizm nie jest
– społeczeństwem, gdzie pewien człowiek, który nie popełnił przestępstwa, czeka w domu na przyjście policji;
– społeczeństwem, gdzie jest przestępstwem być bratem, siostrą, żoną lub synem przestępcy;
– społeczeństwem, gdzie pewien człowiek jest nieszczęśliwy, ponieważ mówi to, co myśli, a inny jest nieszczęśliwy, ponieważ nie mówi tego, co myśli;
– społeczeństwem, gdzie pewien człowiek żyje lepiej, ponieważ nie myśli w ogóle;
– społeczeństwem, gdzie pewien człowiek jest nieszczęśliwy, ponieważ jest Żydem, a inny czuje się lepiej, ponieważ nim nie jest;
– państwem, którego żołnierze pierwsi wstępują na ziemię innego kraju;
– państwem, w którym ktoś żyje lepiej, ponieważ wychwala przywódców państwa;
– państwem, w którym ktoś jest skazany bez sądu;
– społeczeństwem, którego kierownicy mianują sami siebie na swoje stanowiska;
– społeczeństwem, gdzie dziesięć osób mieszka w jednym pokoju;
– społeczeństwem, gdzie są analfabeci i epidemie dżumy;
– państwem, z którego nie można wyjechać;
– państwem, gdzie jest więcej szpiegów niż pielęgniarek i więcej miejsc w więzieniach niż w szpitalach;
– państwem, gdzie ilość urzędników rośnie szybciej niż liczba robotników;
– państwem, gdzie jest się zmuszanym do kłamstwa;